شبکه بهداشت و درمان شهریار

امير مؤمنان علي(ع) درباره راز وقوف در عرفات فرمود:
«عرفات، خارج از مرز حرم است و مهمان خدا بايد بيرون دروازه، آن‌قدرتضرع کند تا لايق ورود به حرم شود».[1]
 امام سجاد(ع) در حديثي فرمود:
عصر روز عرفه و ظهر روز دهم که حاجيان در منا حضور دارند، خداي سبحان به فرشتگان مباهات مي‌کند و مي‌فرمايد: «اينان بندگان من هستند که از راه‌هاي دور و نزديک با مشکلات بسيار به اينجا آمده و بسياري از لذت‌ها را بر خود حرام کرده و بر شن‌هاي بيابان‌هاي عرفات و منا خوابيده‌اند و اين‌گونه با چهره‌هاي غبارآلود، در پيشگاه من اظهار ناتواني و خواري مي‌کنند. اينک به شما اجازه دادم تا آنان را ببينيد. آنگاه فرشتگان حق به اذن خداوند بر دل‌ها و اسرار نهان آنها آگاه مي‌شوند.[2]
از امام صادق(ع) سؤال شد: عرفات را چرا عرفات ناميده‌اند؟

حضرت فرمود: «جبرئيل، حضرت ابراهيم را روز عرفه به اين مکان آورد، چون ظهر فرا رسيد، جبرئيل گفت: اي ابراهيم! به گناه خود اعتراف کن و مناسکت را بياموز! چون جبرئيل گفت اعتراف کن! اين سرزمين عرفات ناميده شد».[3]
پيامبر اکرم(ص) مي‌فرمايد:
«خداوند در هيچ روزي به اندازه روز عرفه، بندگان خود را از آتش جهنم آزاد نمي‌کند».[4]
«در ميان گناهان، گناهاني است که جز در عرفات بخشيده نمي‌شود».[5]
«هنگامي که مردم در عرفات وقوف مي‌کنند و حاجت‌هاي خود را با گريه و زاري درخواست مي‌کنند، خداوند نزد فرشتگان به اين مردم افتخار مي‌کند و به فرشتگان خطاب مي‌کند: آيا نمي‌بينيد که بندگان من از راه‌هاي دور و غبارآلود به‌سوي من آمده‌اند و مالشان را در راه من خرج کرده‌اند و بدن‌ها را خسته کرده‌اند؟ به عزت و جلالم سوگند! گناهکارانشان را به نيکوکارانشان مي‌بخشم و آنها را از گناه پاک مي‌کنم، مانند روزي که از مادر متولد شده‌اند».[6]
«آنگاه که در عرفات وقوف کنى، چنانچه گناهانت به تعداد شن‌هاي شنزار يا ستارگان آسمان يا قطره‌هاي باران باشد، خداوند آنها را خواهد بخشيد».[7]
نقل است از رسول خدا(ص) پرسيدند:‌

چه کسي از اهل عرفات، گناهش از همه بزرگ‌تر است؟ حضرت فرمود: «کسي که عرفات را درک کرده باشد و گمان کند خداوند او را نيامرزيده است».[8]
امام سجاد(ع) در روز عرفه صداي نيازمندي را شنيد که گدايي مي‌کرد. به او فرمود: «واي بر تو! آيا در مثل چنين روزي از غير خدا درخواست مي‌کنى، درحالي‌که در اين روز براي بچه‌هايي که در شکم مادران هستند، اميد سعادت و خوشبختي مي‌رود».[9]
امام باقر(ع) فرمود: «هيچ‌کس (چه نيکوکار و چه بدکار) در عرفات وقوف نمي‌کند، مگر اينکه خداوند دعايش را مستجاب مي‌کند».[10]
پي نوشت ها:
[1]. اصول کافى، ج 4، ص 224.
[2]. همان، ج 96، ص 259.
[3]. همان، ج 74، ص 402.
[4]. جبل الرحمة، جداي از کوه‌هاي اطراف خود، در سرزمين عرفات قرار دارد. رسول اکرم(ص) برتخته سنگي از اين کوه ايستاد و خطبه معروف عرفات را ايراد کرد. همچنين، سالار شهيدان امام حسين(ع) دعاي بلند روز عرفه را در دامنه اين کوه خواند.
[5]. نک: مفاتيح الجنان، اعمال روز عرفه.
[6]. آيت‌الله جوادي آملى، صهباي حج، ص 415.
[7]. کافى، ج 4، ص 316؛ علل الشرايع، ج 2، ص 436.
[8]. سنن الکبرى، ج 5، ص 192.
[9]. جعفريات، ج 114، ص 415.
[10]. تنبيه الغافلين، ص 489.